‘Die eerste minuten… ik ben er nog’

Cardol: “Ik weet nu dat per week 300 mensen buiten het ziekenhuis een hartstilstand krijgen en dat van die 300 er circa 270 overlijden. Ik ben een enorme mazzelaar…”

Goos Cardol vertelt hoe een paar minuten razendsnel handelen het verschil maken en hebben ervoor gezorgd dat hij zijn verhaal kan doen.

Een hartstilstand

“Het was de eerste dag na mijn vakantie en ik kwam van m’n werk. Daar was ik al niet goed geworden, maar ik dacht dat ik misschien te weinig gegeten had. Ik fietste naar huis en voelde pijn op de borst. Maar goed, ik fietste gewoon verder. Toen ik voor het pand van Essent was, kon ik echt niet verder. Ik had zo’n pijn dat ik ben afgestapt. Dat is meteen het laatste wat ik me nog kan herinneren. Tweeënhalve dag later werd ik wakker in het ziekenhuis. Daartussen zit een zwart gat en daar had ik het moeilijk mee; dat ik niet wist wat er in die tijd allemaal was gebeurd. Ik ben op zoek gegaan: hoe is het gegaan, wie heeft wat gedaan en dus: waardoor leef ik nu nog!”

“De BHV’er van Essent vertelde mij wat er gebeurde: er waren ‘contractors’ bij ons aan het werk en die zagen dat ik van mijn fiets afstapte en vervolgens omviel. Ze kwamen aangerend: is er hier een AED? Wij renden mee naar buiten en zagen dat twee omstanders al aan het reanimeren waren. De BHV’er vertelde dat hij alleen nog maar op een pop had geoefend, nooit in het echt gereanimeerd. Omdat mijn ademhaling weg was, was als eerste een Rapid Responder Ambulance ter plaatse, zo’n kleine ambulanceauto. De politie heeft ook nog gereanimeerd en daarna kwam de grote ambulance. Ik ben vervolgens meteen doorgegaan de operatiekamer in.”

“Ik heb op de intensive care gelegen omdat onder andere mijn primaire functies niet goed werkten en mijn ademhaling nog niet goed was. Ik heb zo veel geluk gehad dat er zo snel hulp is geboden! Na zeven weken revalidatie en cursussen om weer vertrouwen in mijn lijf te krijgen, gaat het nu stukken beter met me. Ik ben zelfs voorzichtig alweer aan het werk gegaan.”

Het zwarte gat

“Dat zwarte gat: dat moest worden ingevuld, wat is er allemaal gebeurd en wie heeft wat gedaan? De IC-verpleegkundige heeft mij van alles verteld, net als de BHV’er van Essent. Helaas bleek niet te achterhalen wie die eerste twee mensen waren, die als allereerste direct met reanimeren waren begonnen. Nu het zo goed met mij gaat, realiseer ik me eens te meer hoe ont-zet-tend belangrijk die eerste minuten zijn geweest. Hoe belangrijk dus ook hun hulpverlening is geweest.”

“Het helpt om te weten wat er is gebeurd. Je bent mooi gevallen zegt de BHV’er van Essent. Je had geen wondjes bijvoorbeeld. Ik begrijp wel uit z’n verhaal dat het allemaal geen ‘elegant’ gebeuren is. Hoe je lichaam reageert op de schokken van de AED bijvoorbeeld, maar dat maakt mij niet uit. Ik wil gewoon alles weten.”

Die allereerste minuten

“Ik vind het zó ontzettend bijzonder: ik val om en a la minute laten mensen alles uit hun handen vallen om te helpen. Ik val om tegenover een vol terras, het was prachtig weer en dus heel druk. Twee personen van het terras komen mij ogenblikkelijk helpen. Dat vind ik zó mooi! Ik heb mijzelf nu uiteraard ook aangemeld voor een cursus, over drie weken begin ik. Want stel, ik kom iemand tegen die direct hulp nodig heeft? Dan moet en wil ik toch ook meteen kunnen helpen? Wat ik nu ook weet: die allereerste minuten, daar gaat het om. En elke minuut is er één. Zes minuten en… ja, dan had ik dit naar alle waarschijnlijkheid niet meer zo kunnen vertellen.”

“Ik weet wel wat BHV is, wat het betekent, wat die mensen doen. Ik weet ook wel dat er AED’s bestaan, maar daar ben je verder niet mee bezig. Daar sta je niet bij stil en dat heb ik me allemaal ook nooit zo gerealiseerd. Ik zeg steeds de BHV’er van Essent. De meneer wil niet dat zijn naam wordt genoemd. Hij zegt: ik deed gewoon m’n werk. Hij voegde toe: u bent wel mijn eerste reanimatie in de praktijk en ik ben heel blij dat het gelukt is. Aan deze meneer en de twee omstanders, en natuurlijk ook de professionele hulpverleners daarna, heb ik mijn leven te danken. Het belang van de hulp in die allereerste minuten wil ik onderstrepen. Ik heb geen problemen aan de hartstilstand overgehouden, ook geen hersenschade. Allemaal door die adequate hulpverlening. Ik ben ongelooflijk dankbaar dat er zó snel is gehandeld. Daarom wil ik mijn verhaal doen.”